جوان آنلاین: نور شعله‌های مشعل المپیک که از دور سوسوزدن را آغاز می‌کند، ورزش ایران و جهان هم حال و هوای دیگری پیدا می‌کنند. اینجا در ایران حرف المپیک که به میان می‌آید، خودبه‌خود تمام نگاه‌ها معطوف به چند رشته ورزشی خاص می‌شود؛ رشته‌هایی که از دیرباز کارنامه ورزش ایران در بزرگ‌ترین آوردگاه ورزش جهان را پر از مدال کرده‌اند و اگر نبودند، ایران جایی در المپیک نداشت.
حرف از وزنه‌برداری و کشتی است و البته طی چند دهه اخیر ورزش‌های رزمی، امروز برای همه مثل روز روشن است که مسئولان ورزش ایران حالا از هر قماش و طیف سیاسی که می‌خواهند باشند، تنها وقتی به فکر رشته‌های مدال‌آور و قهرمانان آن می‌افتند که یا المپیک نزدیک باشد یا بازی‌های آسیایی، والا در بقیه ایام چشم آقایان فقط دنبال فوتبال است و دست‌شان هم فقط برای فوتبالیست‌های همیشه شکست‌خورده به جیب می‌رود. جای تأسف است که امروز شاهد هستیم یکی از مدال‌آور‌ترین رشته‌های ورزش ایران یعنی وزنه‌برداری در آستانه المپیک ۲۰۲۴ با چالشی جدی روبه‌رو شده است، البته که عدم‌توجه مسئولان ورزش کشور به وزنه‌برداری یکی از علل اصلی افت فاحش این رشته المپیکی و مدال‌آور است، اما در این میان نباید از اختلافات و اتفاقات درونی این رشته هم غافلگیر شد. وزنه‌برداری ایران درست بعد از آخرین درخشش در المپیک یعنی المپیک ۲۰۱۶ برزیل با مشکلات عجیب و غریبی روبه‌رو شد؛ مشکلاتی که البته پیش از اعزام تیم به المپیک برزیل هم خود را نشان داد، اما نتیجه به دست آمده در آن میدان باعث شد همه چیز تمام‌شده فرض شود.
اختلافات شدید میان برخی ملی‌پوشان با کادر فنی تیم ملی در سال‌های مختلف، تصمیم‌گیری‌های نادرست مدیران فدراسیون از جمله رؤسایی که سر کار آمده و رفته‌اند و برنامه‌ریزی‌های عجولانه و نادرست در راه آماده‌سازی تیم‌های ملی همه دست‌به‌دست هم داده‌اند تا کار وزنه‌برداری ایران طی چند سال گذشته به جایی برسد که امروز حتی برای کسب سهمیه حضور در المپیک هم با چالش و مشکل جدی روبه‌رو باشد.
بدون اینکه اینجا بخواهیم عملکرد کسی را زیر سؤال ببریم (که البته باید برد) باید اذعان کنیم که یکی از دلایل اصلی این افت فاحش تغییرات گسترده و مداوم کادر فنی تیم ملی است، به گونه‌ای که هیچ کدام از چهره‌هایی که طی سال‌های گذشته سکان هدایت تیم را بر عهده گرفته‌اند، اطمینانی بابت ثبات کاری ندارند و از این مهم‌تر تقریباً هیچ اختیاری در برخورد با وزنه‌برداران خاطی و زیاده‌خواه هم نداشته‌اند. در چنین اوضاعی طبیعی است که شاهد افت فاحش این رشته باشیم. وزنه‌برداری ایران که طی دو دهه ۷۰ و ۸۰ با کارنامه‌ای درخشان عناوین مهم جهانی و المپیکی را از آن خود کرده بود، طی سال‌های نیمه دوم دهه ۹۰ بنا به دلایلی که عنوان شد، تمام عناوین خود را از دست داد و آن‌ها را تقدیم رقبا کرد تا امروز حتی برای حضور در المپیک هم کارش به «چه کنم، چه کنم» برسد.
در چنین شرایطی به نظر می‌رسد نجات این رشته المپیکی و مدال‌آور تنها با نگاه جدی و حمایت درست مسئولان وزارت ورزش و کمیته ملی المپیک و البته عزم جدی خانواده وزنه‌برداری میسر است؛ اتفاقی که اگر رخ ندهد به جرئت می‌توان گفت باید تمام آن خاطرات خوب و مدال‌آوری‌ها و افتخارات را فقط در کنج موزه‌ها و گوشه و کنار خاطرات‌مان جست‌وجو کنیم. به طور قطع وزنه‌برداری ایران با ادامه این مسیر امیدی به آینده نخواهد داشت.
